Lang wist ik niet hoe ik het in één woord zou kunnen omschrijven wat mijn plan was toen ik, samen met mijn man Liladhar en baby Jeya, huis en haard in Amsterdam-Zuid achterliet. Het was een diepe roeping van binnen om te vertrekken en geen enkel advies van buitenaf kon mij nog stoppen. Mijn man vond het plan geweldig en dat was voor mij genoeg. Ik werkte zestien jaar bij de gemeente van Amsterdam als coach, maar ik was ontzettend ontevreden in het kantoorleven. Alsof ik aldoor iets mistte, zo diep dat het voelde alsof ik niet mijn leven leefde. Ik coachte de hele dag mensen op kantoor maar nu werd het tijd om te doen wat ik anderen adviseerde: werken en leven vanuit het diepste verlangen van mijn hart.
Toen ik zwanger werd van Jeya wist ik dat het roer om moest. Het gevoel benauwde mij om te blijven en ik vertelde aan mijn omgeving dat we naar Portugal gingen verhuizen om een retraitecentrum in de wildernis te starten. Ik was toen nog nooit in Portugal geweest, maar het dit leek ons het beste land in Europa. Het voelde gewoon goed. Je kunt het ook naïef noemen. We zijn best wel blind in dit avontuur gestapt, maar als ik van te voren had geweten hoe zwaar het soms kan zijn, dan had ik misschien niet gedurfd.
Fotograaf: Marjolein Bijpost
Mei 2018 gingen we met de auto op zoek. Jeya was 6 maanden oud. Liladhar had op internet een stuk land van zeventien hectare in de Algarve gezien dat hij live wilde zien. Ik was niet enthousiast want ik wilde op z’n minst een huis met basisvoorzieningen. Ik bleef dan ook in de auto toen hij het land ging bekijken. Het was 30 graden en veel te warm voor een baby om onbeschermd rond te wandelen in het wild. Maar toen ik Liladhar na een half uur met blije energie de heuvel zag afhaspelen, wist ik genoeg: dit wordt ons land.
Liladhar en ik hadden elkaar bij toeval ontmoet op straat op een 48-urige stop in Kuala Lumpur. Hij was zestien jaar monnik geweest. Ik had het tegenovergestelde geleefd: hard gewerkt, een huis gekocht maar nooit volledig mijn hart gevolgd. Ik had een zware jeugd gehad en reisde al vanaf mijn 19e met een backpack over de wereld op zoek naar bezieling. Toen hij vertelde dat hij monnik was geweest, kon ik mij niet bedwingen om te vragen naar de diepe filosofie van waarheid en illusie. We raakten in gesprek en dit was het begin van ons leven samen.
Nu wonen wij een jaar op het land in Portugal. Het eerste half jaar hebben we gehuurd, maar al snel dienden de eerste obstakels financieel zich aan Daarom zijn we off-grid (zelfvoorzienend) gaan leven. Liladhar heeft een tiny house gebouwd, we hebben twee zonnepanelen om onze smartphones en laptop op te laden en we hebben inmiddels een outdoor douche en een ‘droogtoilethuisje’ in de bush. Ondertussen is Liladhar ons geodesic dome (koepelvormige) huis aan het bouwen en probeer ik de heuvel iedere dag weer wat vruchtbaarder te maken.
Fotograaf: Marjolein Bijpost
We hebben onze eerste off-grid winter achter de rug met momenten die voor mij heel zwaar waren. Een onaangekondigde storm die het hele dorp deed overstromen waarbij ons huisje dan ook van binnen helemaal doorweekt was. En dat terwijl Liladhar net in Amsterdam was. Dan is het echt dweilen met de kraan open op alle emoties. Dat zijn momenten dat ik het als moeder heel zwaar heb.
Niet lang geleden mocht ik op het huis van een vriend uit Amsterdam passen hier in het Zuiden om even bij te tanken van het off-grid leven. Ik was op. Het is gek dat we in wat voor leven we ook leven, op kantoor, in ’t wild, als zelfstandige, of als moeder, we onszelf overladen met van alles zonder even op te laden. Zelfs ik, als yogalerares met een simpel leven, val in die herhaling. Het leven off-grid in een tiny house lijkt super romantisch als je het ziet op Instagram, maar het is ook intensief. Ik snap dat mensen bij ‘Ik Vertrek’ weer terug vertrekken naar de ‘oude haven’, want het is echt intens. Toch wil ik mijn koers niet wijzigen. De diepe roepingen van binnen om iets op deze aarde bij te dragen, zitten zo sterk in mij verweven. Nu meer dan ooit lijkt het nodig dat mensen meer gaan zorgen voor Moeder Natuur. Klimaatverandering, de plastic soep en nu het coronavirus. De wereld staat even stil, maar Moeder Natuur niet. Alles om ons heen staat in bloei. Het is een tijd om van binnen en van buiten op te ruimen. Onszelf diep schoon te maken van de ei-ruiling waar wij allemaal in meer of mindere mate debet aan zijn. Wij zijn allemaal een beetje van onze oorsprong afgedreven onder het genot van al het lonkende materieel. Inmiddels zitten wij in de tweede quarantaineweek in verband met het coronavirus, en dit is eigenlijk gek genoeg niet zwaar voor mij. Mijn dag ziet er nog steeds normaal uit. Ik werk vanuit huis voor OHMat, doe de boodschappen en werk op het land. Het is tijd om zaadjes te planten en ik ben bezig met een Food Forest permacultuur-design waarbij ik het ecosysteem van de natuur na boots en planten, bomen en groente elkaar ondersteunen. Nu de wereld letterlijk op zijn kop staat, voel ik mij gegrond en wederom valt alles op zijn plek dat ik hier thuis hoor. En belangrijker: dat Moeder Natuur hard toe is aan Earthkeepers. 6 maanden geleden ben ik een klein project gestart om Instagram-volgers te betrekken bij onze droom en om meer bewustzijn te creëren. Voor € 7 kunnen mensen een boom doneren die wij planten, bedoeld om de klimaatverandering tegen te gaan. Inmiddels hebben we ongeveer 100 bomen gepland, waaraan de eerste perziken en hazelnootjes nu verschijnen. Het voelt als een wonder dat voor mijn ogen verschijnt! Maar nog groter is de vreugde dat we de aarde cultiveren met leven, samen met anderen. Dat onze volgers het ook belangrijk vinden. Zonder een community komt een mens niet ver. Deze droom klinkt zo romantisch in mij oren dat ik bereid ben elk gevecht aan te gaan. Elke boom die wij gedoneerd krijgen, voelt dan ook als een enorme steun in de rug om door te gaan.
Over drie maanden zal ik weer een stukje schrijven over het wel en wee hier op de heuvel. Hopelijk zijn we dan globaal gezien allemaal hersteld van het coronavirus en hebben we allemaal tijd gehad om individueel te bezinnen wat we kunnen bijdragen voor aarde en elkaar.
Liefs, Debbie