Vitaminen, mineralen en sporenelementen zijn zogeheten micronutriënten; piepkleine voedingsdeeltjes. Dit zijn voedingsstoffen die het lichaam in slechts minimale hoeveelheden verbruikt, maar voor het functioneren van de gezondheid onmisbaar zijn.

Waarom heb je vitaminen en mineralen nodig?
Vitaminen activeren enzymen waardoor lichaamsprocessen mogelijk zijn. Ze zorgen voor langdurige energie, versterken de weerstand en houden de hormoonhuishouding in balans. Vitaminen zijn organische verbindingen in eten, die in kleine hoeveelheden nodig zijn voor groei en onderhoud van de gezondheid. Voorwaarde hiervoor is wel dat het lichaam ze kan opnemen en omzetten, anders zijn ze alsnog nutteloos. Handig om te weten dat er twee typen vitaminen zijn: vetoplosbare en wateroplosbare vitaminen. Ze versnellen niet alleen tal van scheikundige reacties in je lichaam, ze beschermen ook tegen verzuring en aanvallen van schadelijke vrije radicalen.

Mineralen worden niet tijdens de stofwisseling aangemaakt en kunnen enkel uit voeding worden verkregen. De belangrijkste mineralen voor de mens zijn calcium, magnesium, kalium, natrium en fosfor. Deze zijn in flinke hoeveelheden nodig. Ze vervullen functies zoals prikkelgeleiding in de zenuwcellen, stabiliseren van de zuurgraad in het bloed en zijn belangrijke bouwstenen voor weefsel. Mineralen waarvan slechts een lage concentratie nodig is, worden sporenelementen genoemd. Dit zijn bijvoorbeeld ijzer, zink, selenium, silicium, koper en jodium. Planten halen mineralen uit de bodem; zo komt spinazie dus aan zijn ijzer. Onder mineralen vallen ook metalen. Niet alle metalen vervullen een biologische functie, waardoor sommige zelfs giftig zijn (denk aan bijvoorbeeld arseen en kwik).

Wikipedia zegt: “Enzymen zijn macromoleculaire katalysatoren die een specifieke chemische reactie in of buiten een cel kunnen laten verlopen. Een enzym maakt de reactie mogelijk, zonder daarbij zelf te worden verbruikt of van samenstelling te veranderen.”
Misschien wordt dit leesbaar met een praktijkvoorbeeld. Stel: je eet een aardappel. Aardappels bevatten zetmeel. Zodra je deze aardappel kauwt, komt deze in contact met speeksel. In speeksel bevindt zich het enzym amylase. Amylase helpt zetmeel om te zetten in verteerbare suikers. Kort door de bocht: amylase gedraagt zich als een schaar, het knipt het zetmeel in korte, verteerbare stukjes. Veel vitaminen zij co-enzymen, hulpstoffen om de werking van een enzym mogelijk te maken. Je kunt het co-enzym eigenlijk zien als een aan/uit -schakelaar.

Een aantal micronutriënten is van elkaar afhankelijk om überhaupt te kunnen functioneren. Dan is er ook nog het principe van synergie, een onderling versterkende werking. Oftewel: 1+1=3. De natuur heeft dit mooi geregeld en heeft in bepaalde voedingsbronnen met deze principes rekening gehouden. Zo bevat broccoli niet alleen ijzer, maar ook vitamine C, dat de opname van ijzer (uit plantaardige bron) bevordert. Het heeft dus zin om vruchten, kiemen, groenten en bijvoorbeeld algen in zijn geheel te eten. Dit is ook de reden dat je in supplementen steeds vaker “wholefood-preparaten” tegenkomt. Dit zou dan een extract of poedervorm kunnen zijn van het hele voedsel, waardoor de synergie behouden blijft en mogelijke onbekende ingrediënten (co-factoren, x-factoren?! Wie weet!) ook worden benut.
Merci bien, mother nature!